[SF GOT7] MarkBam...Happy birthday to Bam

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะวันนี้เป็นวันเกิดน้อง ก็เลยอยากแต่งฟิคสั้นๆอ่ะนะ แหะๆ

อาจจะดวกไปนิ้สสสสส อย่าว่ากันน๊า

K O REA M U S I C.CO DE

เนื้อเรื่อง

[SF MarkBam]:[GOT7] Happy birthday to Bam

 

“ฮึ่ยยยยยยยยยย”

 

เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักที่กำลังนั่งขยี้ผมสีสวยด้วยท่าทางหงุดหงิดทำให้ผู้อาวุโสกว่าพากันนั่งนิ่งๆไม่กล้าออกความเห็นอะไรมากนัก

 

“เอ่อ แบม ทำงั้นเดี๋ยวผมเสียทรงนะ”

 

ยูคยอมผู้รวบรวมความกล้าอันน้อยนิดของตนได้เป็นคนแรก สะกิดบอกเพื่อนรักตัวเล็กอย่างแหยงๆ แน่ละ ก็เขากลัวจะเจออิทธิฤทธิ์ของคนตัวเล็กเหมือนตอนเมื่อคืนน่ะสิ

 

เล่นเอาแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันทั้งหอเลยเชียว

“ช่างหัวมัน ฮึ่ย หงุดหงิดโว้ย”

“หง่า ใจเย็นดิแบม วันนี้วันเกิดนายตามเวลาที่ไทยนี่นา…”

 

ยูคยอมหดหัวแทบไม่ทันเมื่อเห็นมะเหงกลูกโตของฮยองหัวขาวที่พุ่งใส่หัวเขาจนมักเน่ของวงกระโดดหลบจนโซฟาสะเทือนไปทั้งแถบตามขนาดตัวและน้ำหนัก
 

แบมแบมจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะเดินปึงปังหายเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้เหล่าสมาชิกจมอยู่กับบรรยากาศมาคุที่คนน่ารักสร้างไว้และจากไป

 “แล้วนี่ไม่มีใครรู้จริงๆเหรอวะ ว่าไอ้มาร์คมันหายไปไหน?”

 

อิมแจบอมผู้ที่ถูกรับเลือกให้กลายเป็นตาแก่ผมหงอกประจำวงกระซิบถามเพื่อนซี้ตัวสั้นที่นั่งแทะข้าวโพดหวานด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยทุกข์ร้อนอะไรนัก

 

คือมึงชิลไปนะ -*-

“ไม่รู้ดิวะ ไม่เห็นมันตั้งแต่เมื่อวานละ”

 

แจ็คสันเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะแทะข้าวโพดแสนอร่อยต่อไปเรื่อยๆปล่อยให้หัวหน้าวงผู้น่าสงสารต้องกุมขมับอย่างปวดหัวกับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น

 

“เฮ้ย แจบอม เอาไงดี ขืนเป็นงี้ แบมแบมอาจจะเผาหอทิ้งก็ได้นะเว้ย”

ออมม่าของวงกระซิบขู่เพื่อนสนิทเสียงแผ่ว ก่อนที่จะชำเลืองไปมองเสียงหลักของวงที่ดูเหมือนจะนิ่งเงียบอย่างน่าประหลาดใจมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

 

น่าสงสัยแฮะ

“เฮ้ๆ ยองเจ นายดูเหมือนมีอะไรปิดบังพวกฮยองนะ”

 

จินยองยิ้มใสซื่อขณะที่มองรุ่นน้องซึ่งดูเหมือนจะมีอาการลุกลี้ลุกลนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

 

มันต้องรู้แน่ๆว่าไอ้มาร์คหายไปไหน!

“ผมไม่รู้หรอกครับ”

 

แน่ะ ไอ้คนโกหก

“อ่า จะไม่บอกดีๆใช่มั้ย…เฮ้ย ยูคยอม”
 

“ฮะฮยอง”

 

จินยองยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะกวักมือเรียกมักเน่ผู้ใสซื่อให้มาหาตรงโซฟาที่เขากำลังนั่งไขว่ห้างรออยู่

 

“ไปเอาแตงกวาดองในตู้เย็นมาให้ฮยองหน่อย”
 

“เง้อ บอกก็ได้ๆ คือว่า….”

……………………………….
 

หงุดหงิด หงุดหงิดที่สุด!!!!!!

แบมแบมขบกัดริมฝีปากล่างจนแดงเห่ออย่างขัดใจ มือน้อยหยิบมือถือเครื่องโปรดมาส่องไอจี ทวิต นู่นนั่นนี่แก้เบื่อไปพรางๆ ข้อความสุขสันต์วันเกิด ข้อความอวยรมากมายที่มอบให้เขา ทำให้เด็กหนุ่มธรรมดาๆแบบเขารู้สึกดีใจ ดีใจมากๆด้วย

 

แต่คงจะดีใจยิ่งกว่านี้ ถ้าใครอีกคนจะอยู่ร่วมฉลองวันเกิดกับเขา

“มาร์คฮยองนะมาร์คฮยอง หายไปไหนของเขากัน”

 

แบมแบมซบใบหน้าลงกับหมอนอย่างเซ็งๆเมื่อนึกถึงงานวันเกิดของเขาที่ผ่านไปเมื่อตอนเที่ยงคืนที่ผ่านมา เขารู้สึกซึ้งพี่ๆเพื่อนๆในวงมากที่ช่วยกันจัดงานวันเกิดเล็กๆให้กับเขา แต่ๆ….

 

“ว่าไงนะฮะ มาร์คฮยองไม่อยู่?”

“คือ ฮยองก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นแต่บอกว่าอาจจะกลับมาช้าหน่อย ให้ตัดเค้กกันก่อนเลย ไม่ต้องรอ….”

“ใช่ๆ มันอาจจะมีธุระด่วน เรามาตัดเค้กกัน….”

เขาจำได้ว่าเค้กก้อนนั้นยังคงวางอยู่ในห้องครัวโดยที่ไม่มีใครแตะต้อง

 

แบมแบมรู้ว่าเขาอาจจะเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ เขาทำให้ทุกคนในวงไม่สบายใจ แต่เขากลับห้ามตัวเองไม่ให้โกรธ ไม่น้อยใจ ไม่ให้เสียใจ เขาห้ามมันไมได้

 

เขาถึงต้องมานอนร้องไห้ในห้องนอนคนเดียวแบบนี้ไง

ทั้งๆที่มาร์คฮยองก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครๆในวง บางทีมาร์คฮยองก็ชอบดุแบมแบม ชอบตีเขาเวลาเขาดื้อใส่ บางครั้งก็ยังเงียบขรึมเหมือนคนคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่บ่อยๆ แม้ว่าฮยองคนนั้นจะดูเข้าใจยากไปนิด แต่ว่า….

 

มาร์คฮยองน่ะ พิเศษกว่าใคร

เป็นฮยองคนเดียวทิ่พิเศษกว่าใครจริงๆ

เป็นคนๆเดียวที่เขาเผลอมองสบตาทีไรแล้วรู้สึกว่าใจสั่น

เป็นคนๆเดียวที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจเสมอเพียงแค่อีกฝ่ายยิ้มให้

เป็นคนๆเดียวที่ทำให้แบมแบมรู้สึกทั้งสุขและทั้งทุกข์ได้ในเวลาเดียวกัน


เพราะเป็นคนพิเศษ  ก็เลยอยากให้อยู่ด้วยกัน ร่วมฉลองกับเขา แล้วก็ทุกๆคนในวง

แต่มาร์คฮยองก็หายไปไหนไม่รู้


บ้า บ้าที่สุด!!!

“แบมแบม”

 

เสียงทุ้มๆที่ดังขึ้นจากหน้าห้อง เสียงนี้ เสียงที่ทำให้เขาใจเต้นระรัว

 

“มะ มาร์คฮยอง”

 

เด็ก ยังไงก็คือเด็ก แม้ว่าแบมแบมจะโกรธฮยองที่กำลังยืนเรียกเขาอยู่อีกฟากของประตูมากแค่ไหน แต่เด็กน้อยกลับไม่สามารถห้ามตัวเองได้ เขากำลังดีใจ ดีใจมากๆ แบมแบมรีบเดินไปเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคมคายที่มีประกายบางอย่างเมื่อจ้องมองมาที่เขา…

 

“สุขสันต์วันเกิดครับ แบมแบม”

 

เด็กน้อยโผเขากอดคนเบื้องหน้าเต็มแรงก่อนจะผงะจากจากอ้อมกอดระอุ ตากลมเหลือบมองเห็นซองขนมสีแสบตาในมือหนาของฮยองเบื้องหน้าที่ส่งมาให้

 

“บะ เบนโตะ ฮยองไปเอามาจากไหน?”
 

“ฮยองไปไทยมาครับ”
 

“ห้ะ ไปไทย ไปเพื่อซื้อเบนโตะมาเนี่ยนะ…”
 

“แบมไม่ชอบหรอ”

 

ใบหน้าหล่อเหลาที่สลดไปทำให้เด็กน้อยยิ้มออกมาจนตาหยี ใบหน้าหวานส่ายไปมาช้าๆก่อนจะคว้าซองขนมสุดโปรดในมือของฮยองเบื้องหน้ามาถือไว้ด้วยความรู้สึกฟูฟ่องในอกเหมือนมีใครมาอัดลมไว้ในหัวใจของเขา

 

“ขอบคุณฮะ มาร์คฮยอง จะกินให้หมดเลย”

“ครับ แล้วที่พวกนั้นบอกว่าแบมยังไม่ได้ตัดเค้ก เพราะรอฮยอง จริงรึเปล่า?”
 

“ก็จริงสิฮะ”
 

“งั้นเราไปตัดเค้กกันนะ”
 

มือหนากับมือบางที่กอบกุมเข้าหากันอย่างช้าๆ ดวงตาสองคู่ที่สบตากัน รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้กันเสมอ ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดให้มากมาย ไม่จำเป็นต้องมีคำบรรยายอะไรให้ลึกซึ้ง

 

ใครๆเห็นภาพนี้ก็รู้แน่ๆแหละ ว่า 2 คนนั่นน่ะ

ไม่ใช่พี่น้องธรรมดาๆทั่วไปอย่างที่บอกคนอื่นหรอก


ชายหวังเซ็งเลย นึกว่าจะมีฉากระเบิดภูเขาเผากระท่อมซะอีก 

“นึกว่าระเบิดจะลงซะละ”

 

แจ็คสันเอ่ยอย่างเสียดายๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาพรางหันกลับไปแทะข้าวโพดหวานต่ออย่างเมามัน หนุ่มๆที่เหลือถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ดูเหมือนบรรยากาศเดิมๆจะกลับมาสู่หอพักของพวกเขาอีกครั้ง

 

ก็ไอ้บรรยากาศแบบเนี้ย

เลี๊ยนเลี่ยนเหอะ -*-






HBD to BamBam แอร๊ย ปริ่ม

อย่าเพิ่งเตะเค้าน๊าที่ไม่อัพฟิคเรื่องยาวลงอ่ะ

คือช่วงนี้ใช้คอมเพื่อนอยู่ เลยอัพเรื่องยาวไม่ค่อยสะดวก(เค้าใช้เวลาแต่งเรื่องยาวนานมาก)

รอให้สะดวกเมื่อไหร่เจอกันแน่จ๊า ^ ^

รักรีดทุกคนเหมือนเดิม จุ๊ฟๆ ><


 

STAR THEME